Deustuko Ingeniaritza Fakultatean izandako denbora irla zoriontsu bat bezala grabatu da nire oroimenean, non eguzki bero batek nire azalean tatuatu egin duen segurtasun, lasaitasun eta zoriontasun sentimendua. Gaur egun ere nirekin ditut sentimendu horiek eta sartu nintzenean ez neukan konfiantza elikatzen jarraitzen dute. Esker ona baino ez dut ikasketetan aurkitu ditudan eta egun naizen pertsona sortzen lagundu didaten pertsona guztientzat.
Zerk eragin zizun teknologiaren eta berrikuntzaren munduarekiko jakinmina?
Teknologia eta berrikuntza oso txikitatik interesatzen zaizkidalakoan nago. Beti gustatu izan zait nire inguruan dauden gauzek nola funtzionatzen duten jakitea eta hobeto funtzionatzeko zer egin daitekeen jakiten saiatzea.
Informatikako Ingeniaritzako ikasketei ekiteko erabakia hartu behar izan nuen garaian, informatika eta teknologia, oro har, ez zeuden gaur egun bezain presente gure bizitzan. Beraz, erabakia pixka bat itsu-itsuan hartu nuen, amak bi urte zeramatzan galdetzen, ea zergatik ez nuen informatika ikasten, eta ni, berriz, superheroiz jantzitako mundu futuristiko batean sartzen ari zen nerabea nintzen.
Ikasketetan eta bizitza profesionalean ia hogeita hamar urte eman ondoren, oraindik gogoan dut Asun Barredok 1995ean eman zigun ongietorri hitzaldia. Aurreratu zigun, hasi berri genuen karrera bost urtekoa bazen ere, ordenagailuz eta Internetez hornitzea komeni zitzaigula, gauza berriak deskubritu eta ikasi beharko genituelako. Nire kasuan, ez zen erratu batere, inoiz ez da ikastea amaitzen.
Zein izan da zure erronka profesionalik handiena orain arte, eta nola gainditu duzu?
Aplikazioen garapenean hamar urte baino gehiago lan tekniko hutsa egin ondoren, eta lantaldeak modu informalean lideratzen eta orain Agile deitzen den lan-metodologia batekin gidatu ondoren, enpresa multinazional batera iritsi nintzen. Enpresa multinazional horrek % 10-% 90 proposatzen zuen zerbitzuak emateko eredu gisa. Enpresa horretan, Europa mendebaldetik lan egin eta bezeroarekiko harremana kudeatzen duten pertsonak %10 dira, eta bizi-kostu txikiagoa duten herrialdeetakoak (Bulgaria, Eslovakia, Hungaria, India, Txina, Filipinak eta beste batzuk) % 90.
Bi aukera zeuden: lana aldatzea edo nire karreraren garapena gerentziara bideratzea. Geratzea erabaki nuen, eta lehen hilabeteak gogorrak izan ziren; izan ere, etiketa teknikoa kopetan idatzita neukala, pertsona askok esperientziarik gabeko kudeatzaile gisa ikusten ninduten, softwarearen garapenaren bizi-ziklo osoari buruzko nire ezagutzei baliorik eman gabe.
Iraganean egin nuen bezala, nire ezagutzak eta esperientzia balioesteko ziurtagiri bat lortzea erabaki nuen, eta 2014an PMIaren PMPa egiaztatu nuen. PMP mundu mailan onartutako Proiektuen Gerentziako ziurtagiria da: Project Management Professional de Project Management Institute. Ziurtagiri hori lortzeko baldintzak hauek dira: gutxienez homologatutako 40 orduko prestakuntza ikastaroa eta hiru urteko esperientzia profesionala izatea proiektu moduan lanean. Horri guztiari bi eta hiru ordu arteko lan pertsonala gehitu behar izan nion ia sei hilabetez.
Nola lortu duzu eguneratuta eta abangoardian egotea teknologia bezalako eremu aldakor batean?
Ez dakit ni ez ote nintzen lehenago konturatu, edo nire aurreko lanpostuen arduretarako ez ote zen beharrezkoa hain maiz eguneratzea, baina duela bost urtetik hona ikusten dut dena aldatzen dela eta eguneratzen dela askoz azkarrago, eta lehen urteetan eguneratzen ziren ezagutzak orain hilabeteetan eguneratzen dira.
Nire lanaldien zati handi bat (egunean bi ordu inguru) eta nire denbora librearen zati bat prestakuntzan ematen ditut, eta kirola egitea bezala dela aitortu behar dut, ondo sentiarazten zaitu. Batez ere etengabeko prestakuntza aukeratzen dut; gaur egun, Interneti esker, urrutiko ia edozein ikaskuntza mota dugu eskura, eta ikasteko metodoak asko alda ditzakegu, bai eta ikaskuntza planifikatu eta gure eskuragarritasun eta erritmo egokira egokitu ere. Adinean aurrera egin ahala, norberak hobeto ezagutzen du bere burua, eta badaki zein diren eguneko unerik emankorrenak. Nire kasuan, duela hamar urtetik hona etxetik lan egiten dut, goizez edo lanaldiaren amaieran. Normalean, une lasaiagoak izaten dira, eta errazagoa da kontzentratzea etenik gabe. Pertsonalki uste dut hobe dela informazio iturriak aldatzea: online ikastaroen plataformak, eskariaren araberako ikastaro eskuragarriekin, artikuluak irakurtzea eta, batez ere, azken urteetan sortu dudan kontaktu-sarea, besteen esperientziari esker laguntzea eta lagundua izatea ahalbidetzen duena.
Zer aholku emango zenieke teknologiaren arloko ikasketak hasten ari diren Deustoko alumniei?
Espero dut Asunek aholku onak ematen jarraitzea eta nireak behar ez izatea. Txantxak aparte, 19 eta 18 urteko bi seme ditut, Haizea eta Hegoi. Haizea unibertsitate ikasketak egiten ari da Frantzian eta Hegoik bere aitaren urratsak jarraitu nahi dituela dirudi, Deusturako onarpen azterketa egin berri du eta datorren ikasturterako aukeretako bat da. Beti esan diet ez dela garrantzitsua egiten dutena, baizik eta nola egiten duten, gauza guztietan gogo bizia jarri behar dela eta norberaren balioak errespetatu behar direla beti.
Ikasketa teknikoei dagokienez, aholkatuko nuke ez etsitzeko eskura dauden informazio iturri ugariengatik eta edozein arazo konpontzeko eskura dauden aukerengatik. Ez daitezela inoiz ahaztu kasu gehienetan ingeniariak direla eta edozer gauza lortzeko eskura duten tresnarik onena ikasketa eta karreretan zehar garatzen duten adimena dela eta ez dezatela huts egiteko beldurrik izan.
Era berean, gogoraraziko nieke gizartean bizi garela eta gizartean lan egiten dugula, eta modu autonomoan lan egiten jakitea taldean lan egiten eta besteekin harremanak izaten jakitea bezain garrantzitsua dela. Talde lana errealitatea izango da geroago beren bizitza profesionaletan.
Eskerrak ematen dizkizugu Deusto Alumni Time-ko zenbaki honetan parte hartzeagatik. Bukatzeko, esango zeniguke nolako oroitzapenak dituzun Deustuko Unibertsitateko Ingeniaritza Fakultatean egon zineneko garaiaz?
Neuk eman nahi dizkizuet eskerrak aukera eman didazuelako hitz egiteko eta iraganaz gogoratzeko. Oroitzapenak asko dira, nagusia haurra sartu izana eta haur handia atera iritsi izana da, ikasteko eta bizitzeko gogoz iritsi izana eta ezagutza askorekin eta ikasteko eta bizitzeko gogo handiagoarekin joan izana. Deustuko Ingeniaritza Fakultatean izandako denbora irla zoriontsu bat bezala grabatu da nire oroimenean, non eguzki bero batek nire azalean tatuatu egin duen segurtasun, lasaitasun eta zoriontasun sentimendua. Gaur egun ere nirekin ditut sentimendu horiek eta Unibertsitatean sartu nintzenean ez neukan konfiantza elikatzen jarraitzen dute. Esker ona baino ez dut ikasketetan aurkitu ditudan eta egun naizen pertsona sortzen lagundu didaten pertsona guztientzat. Bereziki estimatzen dut garai hartan hainbat irakasle eta administrari eta lagun guztiengan aurkitu nuen heldu-ereduaren eragin positiboa, eta, jakina, ez dut ahazten zein ondo pasatu nuen.
