Datorren maiatzaren 5ean eta ekainaren 2an, Ingeniaritza Fakultateak Deustuko Unibertsitateko informatikako tituludunen lau promozioren 25. urteurrena ospatuko du. 1995ean, 1996an eta 1997an graduatu zirenek ezin izan zuten urteurren hori ospatu, COVID-19aren eraginez. Ikasketak 1998an amaitu zituztenekin batera, azkenean aurrez aurre elkartu ahal izango dira, aspaldiko garaiak gogoratu, berriz elkartu daitezkeela ospatu, esperientziak partekatu eta, zergatik ez, etorkizunean lan edo enpresa helburuak lortzeko baliagarriak izan daitezkeen beste pertsona batzuekin harreman profesionalak izan. Bestela esanda, networkinga sendotu.
Bi egun horietan, guztira laurehun pertsona inguru elkartuko dira. Gradudun horiek orain dela mende laurden bat hasi zituzten ikasketak eta, amaitutakoan, beren lan ibilbideari ekin zioten, askotan, aholkularitza arloan eta, batez ere, Madrilen. Urte hauetan guztietan egin duten lanaren, ahaleginaren eta tinkotasunaren bidez, IKTen esparru zabal hau arlo oparo eta etorkizun handieneko bat bihurtzen lagundu dute.
Oroitzeko topaketa hauetan parte hartuko duten pertsona batzuen testigantzak aurkitu dituzue jarraian. Antolakuntzaren aldetik, Rebeca Cortázar. Parte hartzaileen aldetik, Junkal Aulestiarte, Asier Azaceta, Virginia Carretié eta Juan Manso.
Eskerrik asko Deusto Alumni Timen zenbaki honetan parte hartzeagatik!
Rebeca, Fakultateko irakasle eta topaketen antolatzaile zarenez, zer antolatu duzue Alumni hauentzat?
Unibertsitateko Paraninfoan elkartuko gara, eta ziur gure Alumniei oroitzapen onak ekarriko dizkiela, horietako asko hurbildu baitziren Paraninfora, ikasketak amaitu zituztenean, izendatze ekitaldietara. Asier Perallos dekanoak ongietorria egingo die eta, ondoren, aurkezpen labur bat izango dugu, iraganeko eta oraingo oroitzapenak bilduko dituena. Unibertsitateko leku esanguratsu batzuk ere bisitatuko ditugu, horien artean, fakultateko espazioak, ESIDE eraikinean. Promozio bakoitzaren argazki handi bat aterako dugu Paraninfoan eta, ekitaldia amaitzeko, koktel bat izango dugu klaustroan. Anekdotak eta argazkiak egiteko denbora izango dugu, ziur.
Nolako fakultatea eta unibertsitatea topatuko dute informatikako ikasketak bukatu eta hogeita bost urte igaro direnean?
Hori izango da, nire ustez, ustekaberik handiena. Unibertsitateko eremu eta espazio batzuk (Paraninfoa edo Kapera Gotikoa) itxuraz ez dira asko aldatu; beste batzuk urteetan bilakatzen joan dira (klaustroak, adibidez); baina beste zenbait izugarri aldatu dira (Memoriaren Plaza edo Xabier eraikina). Gure fakultateari dagokionez, erakutsiko diegu zein zabala den gure graduen eta graduondokoen eskaintza eta gure laborategien aniztasuna. Alumni hauek Informatikako Lizentziatura eta Ingeniaritzako ikasketak amaitu zituztenean, fakultatean ingeniaritza tekniko berriak ezartzeko lehen urratsak egiten ari ginen. Gaur egun, ikasketa askoz ere gehiago ditugu, besteak beste, Datuen Zientzia eta Adimen Artifiziala, Ingeniaritza Biomedikoa edo Robotikako Ingeniaritza, ohiko ingeniaritzez gainera.
Nola aldatu dira teknologiak duela 25 urte graduatu zinenetik, eta nola eragin dio horrek zure ibilbide profesionalari?
Junkal: Nire egunerokoan besterik pentsatzen ez badut, lanean hasi nintzenean mahai bat eman zidaten eta mahai gaineko ordenagailua, eraikineko sare korporatibora konektatuta, kable eta telefono finko baten bidez. Genuen tresna digital bakarra posta elektronikoko kontu bat zen. Informazioa trukatzeko, zerbitzari handiak edo CDak erabiltzen genituen. Nagusiekin eta lankideekin harremanetarako modu bakarra aurrez aurrekoa zen.
Gaur egun, astean 3 egunetan egiten dut telelana, ordenagailu mugikor bat dut, baina telefono mugikorrean dut nire lana egiteko behar ditudan tresnen zati handi bat. Informazioa hodeian gordetzen dugu, eta enpresan bertan, gure sare sozial korporatiboez baliatuta, jakintza, esperientziak eta lorpenak partekatzen ditugu. Beste herrialde batzuetan dauden lankide eta arduradun guztiak urtean behin besterik ez gara elkartzen.
Asier: Hausturarik izan ez bada ere, gertatu den aldaketari “errotiko bilakaera” deituko nioke; gauza asko gertatu dira orduz geroztik, Windows 95, Java eta Netscaperen garaiak ziren, izugarrizko iraultza. Baina oraingoa are handiagoa da, hodei hibridoa eta adimen artifiziala hor daude, beren ondorio guztiekin. Eta konputazio kuantikoak ere izugarrizko aldaketak ekarriko ditu.
Informatika eremu aldakorra da, beti, ez dago geldirik, ez dago inoren zain, eta egunean egon behar duzu, prestakuntza jaso, ikertu eta berritu; niretzat hori abantaila handi bat da, beste lanbide batzuekin alderatuta, baina etengabeko ahalegina eskatzen du.
Ez dakit hori den nire ibilbidearen arrazoia edo nire kontua besterik ez den, alegia, ez dakit lehenago zein izan den: arrautza edo oiloa. Ibilbide profesional aldakorra izan dut, zorrotza, baina, aldi berean, gogobetegarria. Atzera begiratzen dudanean bertigo pixka bat ematen dit, baina aurrera begiratzen dudanean, eremu eta erronka berriak ikusten jarraitzen dut, eta horietan murgildu nahi dut.
Virginia: Gure sektorea etengabe eboluzionatzen ari den unibertsoa da. Gure ikasle-garaitik, cobol ikasi genuenetik eta Internetera modem batekin konektatzen ginenetik, azken urte hauetan, ingurune hiperkonektatu eta digitalizatu batean, dena aldatu da. Beharbada, bilakaera teknologiko horrek ekonomian, negozio-ereduetan eta, oro har, gizartean izan duen eragina da garrantzitsuena. Aldaketa ikaragarria izan da. Horrek denbora guztian ikasten, ikertzen, deskubritzen egotera behartzen zaitu. Oso gauza positiboa da, etengabeko erronka, karrera teknologikoaren alde egin dugunontzat eta izaera urduri eta bitxia dugunontzat, nire ustez gutako gehienak garen bezala, gure lana oso motibagarria izatea eragiten duena.
Juan: Teknologiak eta datuek gure eguneroko bizitza inguratzen dute, nabarmen, gainera. Edozein jarduerak, berdin da enpresakoa edo aisiakoa izan, konputazioa, konektagarritasuna, aplikazioak, datuak… erabiltzen ditu. Gu hasi ginenean, ez zen hain eskuragarria: dena ezin zen automatizatu, kostua oso handia zelako. Artisau lana ere bazen, ez hain profesionala. Lehen dena neurrira eraiki behar zen; orain gehiago da ezagutzea, bilatzea, aukeratzea, berrerabiltzea, interkonektatzea, berraprobetxatzea… denetarako soluzioak daude. Gauza bat ez da aldatu, ordea: informatikak bitarteko bat izaten jarraitzen du, eta ez helburu bat; balioa, oraindik ere, erabileran eta irizpideetan dago.
Eragina? Gure munduak etengabe birziklatzen aritzea eskatzen du, malgutasun handia behar da eta etengabeko aldaketa onartzea… Baina hori edozein lanbideri buruz esan dezakegu, ez soilik geureari buruz. Eta bizitzari buruz, oro har.
Informatikako prestakuntzan eskuratutako zer trebetasun izan zaizkizu baliagarrienak zure lanbide ibilbidean, sektore honetan gertatu diren aldaketa sakonak kontuan hartuta?
Junkal: Hasieran, baliagarriena karrerako programazio, sare eta proiektuen kudeaketako jakiteak izan zitzaizkidan. Baina lan ibilbidean aurrera egin ahala, telefonia mugikorraren munduan ari naizenez, 2G, 3G eta 4G teknologien aldaketetara egokitu behar izan dut; orain 5Garekin gabiltza, buru-belarri. Horregatik, jakiteak baino gehiago, unibertsitatean eskuratu nituen trebetasun hauek izan zaizkit baliagarrienak: ikasteko gaitasuna, erresilientzia, frustrazioaren kudeaketa eta talde lana.
Asier: Zalantzarik gabe, gauza berriak ikasteko gaitasuna, beldurrik izan gabe, luzamenduetan ibili gabe, metodo jakin batekin.
Autodidakta izan naiz beti, baina unibertsitatean eskuratu nituen oinarriak funtsezkoak izan dira nire lan ibilbidean. Askotariko arloetako jakiteak, zorroztasuna eta abstrakziorako gaitasuna eskuratu nituen unibertsitatean eta orduz geroztik, oinarri horiek ondoan izan ditut.
Askotan ikusten dut “programatzen ikasi nahi duen” jendea, magia iruditzen zaie hori; inori ilusioa kendu nahi izan gabe, ez du ezer magikorik, lan handia dago atzean. Baina, nire iritziz, programatzen ikastea ez da “informatika jakitea”, tresna bat besterik ez da, gauza zoragarri asko sortzeko erabil dezakezuna, edo ez hain zoragarriak. Informatika programatzea baino askoz gehiago da, eta unibertsitateko karrera batek ikuspegi hori eman behar dizu, niri eman zidan. Lanbide honetan profil asko daude, baina prestakuntza sendoa nork ekartzen duen nabaritzen da.
Virginia: Askotan. Heziketa handia izan genuen eta ikasketa irekia eta berritzailea izan genuen inguruneak, karrera profesionala garatzeko oso ondo prestatu ginen.
Azpimarratu nahi nituzke:
- Sorkuntza: Eskaintzen ziren ikasgai askok abiapuntua hartzen zuten, abstrakzio gaitasuna, modu desberdinetan pentsatzea eskatzen zuten. Gaur egun sektorean funtsezkoa da.
- Handi pentsatzea: Pertsonalki, mundu berri bat ireki zitzaidan. Ikasten genuen guztia berrikuntza handia eta ahalmen handia zituen. Etorkizuna zen eta parte hartu behar genuen. Handi pentsatzeko gaitasunaren bidez, erronka eta proiektu handietara sartzea eta lorpenak lortzea ahalbidetu dit.
- Lankidetza: Oroitu oso maitagarria izan ziren proiektu taldeak, ikasle taldeak. Nola ikusleek ikuspegi desberdinak zituzten eta bakoitza laguntza emateko prest zegoen. Horrela da lan ingurunea, disziplina anitzeko taldeak eta beste enpresen eta ikerketa zentroekin lankidetzan oinarritutako ekosistemak.
Juan: Edozein arazo mota aztertzeko eta konpontzeko gaitasuna eta orientazioa, norberaren eremukoa edo beste eremu batzuetakoa. Eta arazo horiek erronka entretenigarri gisa ikustea, eta ez frustrazio gisa. Beste ingeniaritza klasikoago batzuekin partekatzen duen zerbait da hori.
Ikuspegi analitikoa eta informazioa egituratzeko gaitasuna ere nabarmenduko nituzke. Baina, batez ere, ikuspegi kritikoa eta sena. Deustun jarrera horiek lantzen dira, eta egunez egunerokoan behar-beharrezkoak dira.
Zer espero duzu topaketa honetatik?
Junkal: Benetan ilusio handia egiten dit hainbeste urteren ondoren ikaskideekin elkartzeak. Asko gustatzen zait atzera begiratu eta orduan nolakoak ginen ikustea, orain non gauden jakitea eta, amesten hasita, nora goazen irudikatzea. Agian, hurrengo topaketa metabertsoan egin beharko dugu…
Espero dut ikaskide asko animatzea eta topaketara joatea.
Asier: Ez dut gehiegi pentsatu, egia esan. Ziur aski, ikaskide ohiekin elkartzea.
Gehienekin harremana galdu dut, beraz, badut gogoa bakoitza non dabilen eta zer ibilbide izan duen jakiteko. Zenbat eta jende gehiago ezagutu, zenbat eta bizipen gehiago entzun, argiago ikusten dut nik bizi izan dudanaz bestelako mundu bat badagoela, hobeto esanda, mundu asko daudela, eta horrek jakin-min handia sortzen dit, baita nolabaiteko inbidia sanoa ere. Nire bizitza askotan aldatu da urte hauetan, baina ez dut baztertzen eredu batzuk jarraitzea.
Virginia: Batez ere, nire lagun ohiekin topo egitea espero dut. Horietako askori arrastoa galdu diet. Beste batzuk, zorionez, urteetan zehar aurkitu ditut, ez ingurune profesionalean, eta beti ilusio handia egin dit berriro bat egiteak.
Gauza bera irakasleekin. Horietako askoren oroitzapen bikaina daukat. Ekarpen handia egin zidaten, ez bakarrik ezagutzetan, baita motibazioan eta pentsatzeko moduan ere.
Jakin-min handia dut, halaber, jakiteko nola aldatu den unibertsitatea, nola egokitu den ikasketa-plana IKTen arloko erronka berrietara, eta nola heltzen zaion ikaskuntzari; izan ere, lan-merkatuan sartzen diren belaunaldi berrietan ikusten ari naizenez, izaera erabat praktikoa du, eta parte hartuko duten enpresen beharretara bideratuta dago. Azken batean, nola aldatu den unibertsitatea gu egon ginenetik.
Juan: Jende asko ikusteko aukera. Ikaskideak eta irakasleak, aspaldian ikusi ez ditudanak. Ikasgeletara itzultzea, eta Unibertsitatea berriro ere pixka bat bizitzea. Alaba zaharrena aurten hasi da Deustun ikasten, batzuetan berarekin hurbiltzen naiz, eta campusera iristean, irribarre bat ateratzen zait.
Espero dut gure bizitzako etapa oso dibertigarri batekin berriro ere lotzea. Eta, noski, etxera istorio askorekin itzuli nahi dut, anekdota eta pasadizo ugarirekin, telefono zenbaki berriekin… Eta, ziur, ezusteko atseginen batekin. Rebeca, erabateko konfiantza dugu zugan!
Nolako oroitzapenak dituzu Deustuko Unibertsitateko ikasgeletan igaro zenituen urte haietatik?
Junkal: Begiak itxi eta arbel izugarriak zituzten ikasgelak ikusten ditut, klariona eta ezabagailuak ondoan, mahai guztiak segidan (entxuferik gabe), eta tabako usaina. Kalkulu zentroan, pantaila beltza eta letra berdeak zituzten ordenagailuak. Karrera amaitzerako, Windows jarri zuten.
Azterketetako urduritasuna gogoratzen dut, hainbat irakasgairekin urteetan egin dut amets, karrera amaitu ondoren ere.
Baina oroimenik gozoena liburutegiko ikaskideek ekartzen didate: zenbat ordu eman genituen liburutegian, ikasi eta ikasi…, milaka ordu elkarrekin. Primeran pasatzen genuen. Pentsa, beste karrera batzuetako ikasleek informatikara aldatuko zirela esaten ziguten!
Zoragarria izan zen. Eskerrik asko, lagunak!
Asier: Galdera arriskutsua da. Erantzuterakoan tentuz ibili beharko dut; -)
Oroitzapen izugarriak ditut ikasle garaietatik. Noski, argi-ilunak izan genituen, baina, orokorrean, oso urte onak izan ziren. Irakasle handi batzuk izan nituen; irakasteaz gainera, inspirazio iturri ere izan ziren niretzat. Oraindik oroimenean gordetzen ditut, maitasunez.
Zaila egiten zait ikasle esperientzia Unibertsitatera itzuli naizen beste une batzuetatik bereiztea. Irakasle izan naiz, DeustoTecheko kide, baita ekintzaile ere, Unibertsitatea bazkide izanik. Beti aurkitu izan ditut Deustun proiektu interesgarriak, lagundu didan jendea, baita nigan sinetsi duena ere. Ez dut ohiturarik Deustuko Unibertsitatea gure “Etxea” denik esateko, baina, egia esan, etxean bezala sentitzen naiz han.
Virginia: Hainbeste daude! Maitasun handiz gogoratzen ditut urte haiek. Taldekideak, oso crack eta horietako asko oso frikiak (: -P), oso dibertigarriak eta lagun onak. Irakasleak, batzuk oso bereziak, eta denak oso ezagunak. Kalkulu zentroa, arkitektura laborategia, praktikak Nire Erasmus urtearen oroitzapen berezia gordetzen dut. Zortea izan nuen St. Andrews, Eskozian. Harrigarria izan da. Tradizio handiko unibertsitatea da, baina gainera oso puntakoa. Ikasle asko ditu, mundu osokoak. Elkarrekin bizitzeko aukera eman zidan, eta oso jende anitz eta interesgarriarekin lan egin nuen.
Juan: Praktikak egiteko arratsalde amaigabeak, erakustazokako eta zezen plazako jaiak, elektronikako dendara egiten genituen bisita surrealistak, irakasle paregabe batzuk, txanpanada, notak NANaren arabera iragarki tauletan argitaratzea (oraindik gogoratzen ditut ikaskide batzuen NANak… nahiz eta haien telefono zenbakia ez jakin), eta emaztea, Ana, ezagutzeko aukera, lehen ikaskide eta orain, bizitzako bidelagun.
