Skip to main content

Eider Martínez Corbacho

… aparteko estimua diot komunitate-sentsazioari: beti zegoen irakasleren bat laguntzeko, ideiak eztabaidatzeko edo zure karrera profesionalaren ikuspegian zuri laguntzeko prest. Uste dut urte horiek funtsezkoak izan zirela gaur eraikitzen ari naizen karreraren oinarriak finkatzeko, eta ziur nago han ikasitakoak jarraituko duela gidatzen erronka berri bakoitza. Harro nago Deustuko Unibertsitateko Alumni naizelako

Oso ibilbide azkarra izan duzu azken urteotan. Noiz eta nola jakin zenuen nazioarteko bokazioa zenuela?

Uste dut nire nazioarteko bokazioa hizkuntzengatik hasi zela. Txiki-txikitatik liluratuta nengoen hizkuntzekin, eta eskola-ordutegitik kanpo ordu asko eman nituen frantsesa, alemana eta ingelesa ikasten. Astean 15 ordu inguru ematen nituen institutuan. Praktikatzeko, hainbat truketan parte hartu nuen: bat Alemanian hiru hilabetez, beste bat Estatu Batuetan hilabetez, eta beste bat Frantzian, izan genuen harreman onagatik ia bi urtez luzatu zena.

Aldi berean, beti izan nuen zuzenbidea, ekonomia, garapena eta kulturaniztasuna bezalako gaien inguruko interesa, nahiz eta ez nuen diziplina kutunik. Benetan mugitzen ninduena zen ulertzea nola gai horiek guztiek muga nazionalak gainditzen zituzten eta nola konektatzen ziren nazioartean. Arazo globalen sustraiak ezagutzeko jakin-min handia nuen; txikitatik etengabe galdetzen nion neure buruari gauzen “zergatia”. Suposatzen dut mundua bere osotasunean ulertu behar horrek eraman ninduela modu naturalean nazioarteko bokaziora.

Konfidentzialtasuna errespetatuz, kontatuko zeniguke nola heldu zinen Ekuadorrek eta Portugalek Bilbon dituzten kontsulatuetara?

Genevako Erasmusetik hirugarren mailan itzuli eta karrerako azken urtean sartu nintzenean, argi neukan nire profil profesionala eraikitzen hasi nahi nuela, ordaindu gabeko esperientzien bidez bazen ere. Banekien, nazioarteko karrera bat egin nahi banuen, hasieratik zer berezitasun nuen markatu behar nuela. Gainera, betidanik jakin nahi nuen nola funtzionatzen zuen praktikan kontsulatu edo enbaxada batek, ordura arte urrunegi ikusten bainituen.

Beraz, zuzenean Bilboko hainbat kontsulaturekin harremanetan jarri nintzen eta aldi berean curriculumetik kanpoko bi praktika egitea lortu nuen. Irailetik uztailera Ekuadorreko Kontsulatuarekin lankidetzan aritu nintzen, kontsulari zuzenean lagunduz erakundeen bisitak antolatzen, dokumentuak berritzeko hitzorduak kudeatzen eta enbaxadorearen bisita ofiziala prestatzen. Protokolozko hainbat jardueratan ere lagundu nion.

Aldi berean, bigarren seihilekoan, hiru hilabete eman nituen Portugalgo Kontsulatuan, administrazio-lanak egiten, dosierrak antolatzen eta hurrengo urterako aurreikusitako ekitaldi instituzional baten koordinazio logistikoa egiten.

Bi esperientzia horiek diplomaziak egunerokoan duen rola hurbiletik ulertzeko aukera eman zidaten, operatiboenetik protokolora, eta nazioarterako bokazioa berretsi zidaten.

Azkenean Bruselara iritsi aurretik, El Mundu Empresarialeko Kanpo Harremanetarako arduradun gisa lan egin zenuen 2022 eta 2024 bitartean, COVID-19ak eragindako pandemiatik atera berritan, eta oraindik ere mantentzen diren gatazka armatuetan murgilduta. Zeintzuk izan ziren zure erronka nagusiak?

El Mundo Empresarialen sartu nintzen UKRANIA SOS proiektuaren bidez, gerraren hasiera-hasieran. Nire lehenengo esperientzia profesionala izan zen, pertsonak tartean zituena.

Nik alderdi praktikoenean laguntzen nuen, hala nola finantzaketa bilatzen, laneratzeko programak prestatzen, ekitaldi solidarioak antolatzen, baina benetan markatu ninduena ikusten ez zena izan zen: laguntzea, itzultzea, izapideak azaltzen laguntzea, egotea, besterik gabe.

Hurrengo urtean, irailean, kanpoko komunikazio aldetik itzuli nintzen proiektura, sektore desberdinetan albisteak argitaratzen. Hor beste erronka mota bat bizi izan nuen: konpromiso soziala bizirik mantentzea, pandemiak neke orokorra utzi zuen une batean.

Esango nuke UKRANIA SOSen erronkarik handiena ez zela lana bera izan, hainbeste istorio entzun ondoren etxera eramaten zenuena kudeatzea baizik. Eta, hala ere, berriro egingo nuke zalantzarik gabe, gaur egun oso argi daukadan zerbait berretsi zidalako: pertsonengandik hurbil lan egin nahi dudala, baita lana teknikoa bada ere.

2023an, Education for an Interdependent World (EDIW) erakundearekin lehen esperientzia izan zenuen Bruselan, 2024ko otsailean behin betiko jauzia —oraingoz— egin arte. Lehenik, abuztura arte, Europako Eskualdeetako Lantaldean; gero, irailetik aurrera, Europako Enpresen Goi Bileran, eta, azkenik, 2025eko otsailean, Babes Zibileko eta Laguntza Humanitarioko Operazioetako Zuzendaritza Nagusian, Europako Batzordeko ECHO B Zuzendaritzan. Zer azpimarratuko zenuke lau esperientzia horietatik?

Education for an Interdependent World-ekin bizi izan nuen lehen “erkidegoetako talka kulturala”: Europako gaiekiko gogo bera zuten Europa osoko gazteek inguratuta ikusi nuen neure burua lehenengoz.

Ondoren, amets handia iritsi zen: nire praktikak Europako Eskualdeen Lantaldean 2024ko otsailean. Komunikazio eta proiektuen laguntzaile lan egin nuen berrikuntza teknologikoaren arloan. Kanpoko aholkulariekin lankidetzan aritu nintzen ekimen digitalen garapenean, eta lehen aldiz erakundeen barne mekanika ezagutu nuen. CAST IV azterketara (4. mailako kontratuzko agentea) aurkeztea erabaki nuen… eta gainditu egin nuen.

Orduan, sektore pribatuaren erritmoa sentitu nahi izan nuen, eta European Business Summits-en sartu nintzen, logistika eta komunikazio arduradun gisa irailean. Han ministroen, goi-ordezkarien eta CEOen arteko elkarrizketa ezezagunetara joan nintzen, eta lankidetza publiko-pribatuaren benetako potentziala ulertu nuen. Baina konturatu nintzen zerbitzu publikoaren giza dimentsioaren falta sentitzen nuela.

Horregatik, hautaketa-prozesua gainditu ondoren, kontratuzko agente gisa sartu nintzen Europako Batzordeko Laguntza Humanitario eta Babes Zibileko Zuzendaritza Nagusian (DG ECHO). Gaur egun erakundeen arteko ekitaldiak antolatzen dihardut eta, azkenean, diplomaziak, ekintza humanitarioak eta Europako lankidetzak bat egiten duten puntuan nagoela sentitzen dut.

Iritsi zara etorkizunera begira iritsi nahi zenuen tokira ala aldaketa gehiago aurreikusten dituzu?

Uste dut oso puntu baliotsura iritsi naizela nire ibilbidean: nazioarteko lankidetzan, proiektuen kudeaketan eta erakundeen arteko harremanetan trebetasunak sendotu ahal izan ditut. Esperientzia bakoitzak aukera eman dit nire intereseko arloak zein diren eta balio gehien non eman dezakedan baieztatzeko.

Etapa honetan lortu nahi nituen helburu asko lortu ditut eta, aldi berean, hazteko eta berariazko ezagutzetan sakontzeko espazioa ikusten jarraitzen dut. Adibidez, nazioarteko kudeaketan edo politika ekonomikoan espezializatzeko aukera emango didan master baten bila nabil, praktikan ikasitakoa ikuspegi akademikoago eta estrategikoagoarekin bateratzeko. Nire helburua lanbidean garatzen jarraitzea da, zuzeneko esperientzia eta etengabeko prestakuntza uztartuz, erronka gero eta konplexuagoei aurre egin ahal izateko.

Gure aldizkarian parte hartu izana eskertu nahi dizugu eta laneko ibilbidean lortu nahi duzun lekura iristea. Azkenik, zer oroitzapen dituzu Deustuko Unibertsitatean bizitako urteez?

Oso oroitzapen baliotsuak daramatzat eta esker ona sentitzen dut, ezagutu nituen pertsonetatik hasi eta niretzat inspirazio izan ziren irakasle askorenganaino. Deustuko Unibertsitateak prestakuntza akademikoa emateaz gain, nazioarteko interesak ezagutzeko eta nire trebetasun praktikoak garatzeko gune bat ere eman zidan. Zalantzarik gabe, trukeak eta praktikak egiteko aukerek pertsona moduan eta profesional moduan hazteko aukera eman zidaten.

Gainera, aparteko estimua diot komunitate-sentsazioari: beti zegoen irakasleren bat laguntzeko, ideiak eztabaidatzeko edo zure karrera profesionalaren ikuspegian zuri laguntzeko prest. Uste dut urte horiek funtsezkoak izan zirela gaur eraikitzen ari naizen karreraren oinarriak finkatzeko, eta ziur nago han ikasitakoak jarraituko duela gidatzen erronka berri bakoitza. Harro nago Deustuko Unibertsitateko Alumni naizelako.