Joan den maiatzaren 31n, Ingeniaritza Fakultateak Deustuko Unibertsitateko Informatikako Ingeniaritzako 1999ko promoziokoen graduazioaren 25. urteurrena ospatu zuen. 170 pertsona inguru elkartu ziren aurrez aurre, aspaldiko garaiak gogoratu zituzten, berriro ikusi zuten elkar, esperientziak partekatu zituzten eta, zergatik ez, etorkizunean lan edo enpresa harremanak lortzeko baliagarriak izan daitezkeen harreman sareak sortu zituzten. Hau da, networking-a sendotu zuten.
Duela mende laurden bat, ikasketak hasi eta amaitu ondoren, aholkularitzaren munduan eta, batez ere, Madrilen, karrera profesionala hasteko mundu honetan murgiltzea erabaki zutenek, orain, beren dedikazioari, ahaleginari eta jarraikitasunari esker, IKTen eremu zabala oparoa eta etorkizun handieneko bat izaten lagundu dute, arlo guztietan.
Ekitaldia unibertsitateko Paraninfoan hasi zen, eta ziur gaude oroitzapen onak ekarriko zizkiela, ikasketak amaitu zituztenean bertan izan baitziren inbestidura ekitaldian. Rebeca Cortazar irakaslearen agurraren ondoren, Asier Perallos Ingeniaritza Fakultateko dekanoak ongietorria eman eta promozioko kideei harrera egin zien. Cortazar irakasleak berriro hitza hartu zuen, hitzez eta irudiz, 90eko hamarkadako bizipenak gogoratzeko eta ikasketa horien eta fakultatearen eta unibertsitatearen beraren arteko konparazioa egiteko, laurogeita hamarreko hamarkadaren amaierakoak eta XXI. mendeko lehen laurdenekoak erkatzeko.
Azkenik, Jesús Riaño Deusto Alumniko zuzendariak, urteurrenagatik bertaratutakoak zoriondu ondoren, azpimarratu zuen Deustuko Unibertsitatearen misioaren erakusgarri bizia direla. Era berean, nabarmendu zuen Deustun gizarteari zerbitzatzen dioten pertsonak prestatzeko dugun konpromiso sendoak ezin duela ikasketak bukatzean amaitu… haratago joan behar duela. Alde horretatik, Deusto Alumniren helburua da bizirik mantentzea unibertsitatearen eta bertako ikasle ohien arteko harremana, eta hori posible da ikasle komunitate hau osatzen dugun pertsona bakoitzaren loturari eta partaidetzari esker. Sareko lanari esker, indibidualismotik harago joan gaitezke eta, horrela, ezagutza batu, esperientziak partekatu eta elkarlanean aritu, aurrera egiten jarraitzeko.
Ikasle ohiak unibertsitatearen eta gizartearen arteko lankidetzaren zubi nagusi, lotura zarete. Zuen arrakasta eta konpromisoa gure erronka eta konpromisoa da. Zuetako bakoitzak ikuspegi paregabea eta baliotsua ematen dio gure lanari, eta aniztasun horrek indartsuago egiten gaitu. (…) Deustuko Unibertsitateko Alumni izatea gure bizitza osoan lagunduko digun ezaugarria da.
Lehenengo zati honi amaiera emateko, promozio osoa elkartu eta argazki bat atera zuen.
Ondoren, lau talde antolatu ziren eta, bata bestearen atzetik, unibertsitateko leku esanguratsu batzuetatik eta fakultateko espazioetatik ibilaldi bat egin zuten, ESIDE eraikinetik. Batzuk, itxura batean, ez dira asko aldatu (Paraninfoa edo Kapera Gotikoa); beste batzuk denboran zehar eboluzionatzen joan dira (klaustroak, esaterako), baina beste batzuk nabarmen aldatu dira (Memoriaren Plaza edo Xabier eraikina). Fakultatean, gradu eta graduondokoen egungo eskaintza zabala ezagutzeko aukera izan zuten, baita orain dagoen laborategien aniztasuna ere. Alumni hauek ikasketak amaitu zituztenean, fakultatean ingeniaritza tekniko berriak ezartzen hasiak ziren. Gaur egun, Datuen Zientzia eta Adimen Artifiziala, Ingeniaritza Biomedikoa, Ingeniaritza Robotikoa eta ingeniaritza konbentzionalenak irakasten dira.
Amaitzeko, taldeak klaustroan bildu ziren koktel bat partekatzeko.
Jarraian, oroitzapenezko topaketa honetara bertaratu ziren pertsona batzuen lekukotasuna dugu: Melania Galarza, David Gutiérrez, Aintzane Olozaga eta Asier Perallos.
Eskerrik asko Deusto Alumni Time aldizkariaren ale honetan parte hartzeagatik!
Nola aldatu dira teknologiak duela 25 urte graduatu zinenetik eta nola eragin dio horrek zure ibilbide profesionalari?
Melania: Goitik behera, imajinatuko duzunez. Orduan mugikor bat zeukanak ezkutatu egiten zuen lotsa ematen ziolako inork hala ikusteak. Orduko azpiegiturak, ekipamenduak eta komunikazioak Pleistozenokoak izango lirateke gure gaurko natibo digitalentzat.
Zorionez, eduki akademikoak oinarri teoriko sendoak zituzten, eta oreka justua zuten teknologia zehatzagoetan sakontzen zuten hautazko, proiektu edo laborategiekin. Karrera bukatzean, seguru asko, konturatuko ginen, teknologia zehatz horietako gutxi edo batere ez zela lan-merkatuan aurkitzen zenuena eta, beraz, ikasteko eta egokitzeko oinarrietan bermatu eta jarraitu beharko genuela aurrerantzean.
David: Teknologia eta komunikazioak izugarri aldatu dira azken urteotan, gero eta azkarrago bilakatu dira. Adimen Artifiziala eta Errealitate Birtuala zientzia fikziozko kontzeptuak ziren duela 25 urte, eta orain errealitate bat dira gure eguneroko bizitzan.
Cloud Computing-ak negozioen Eraldaketa Digitala katalizatu du industria guztietan, hodei konputazioko azpiegitura eta baliabide aurreratuetarako sarbide malgua emateko, datuen prozesurako eta zibersegurtasunerako zerbitzariak erosteko inbertsio masiboa egin beharrik izan gabe. Horrek eredu konputazional berriak sortzen lagundu du, hala nola PaaS, SaaS eta IaaS, eta aplikazioen eta sistemen garapenean eskalagarritasuna eskaini du.
Teknologiaren, tresnen eta metodoen etengabeko bilakaera horrek, nire kasuan, eta ziur aski nire promozioko lankide gehienen kasuan, kudeaketa eredu berrietara egokitzea eta etengabe prestatzen jarraitzea eskatu didate, eta horrek erakargarri eta kitzikagarri egiten du gure egunerokotasuna enpresa sektorean.
Globalizazioa ere errealitate bihurtu da eta elkarrekin aritzeko eta lan egiteko modu berrietara egokitu behar izan dugu, mugarik ezagutzen ez duten lankidetza-sistemen bidez.
Nik urte hauetan guztietan energia munduan jardun dut, non teknologiak negozio eredua erabat aldatu duen. Sistema informatiko aurreratuen eta interkonektatuen bidez, jada ez gara energia kontsumitzaile hutsak gure etxeetan, orain ekoizleak eta kontsumitzaileak gara aldi berean; orain gai gara, Adimen Artifiziala erabiliz, basoetako irudien prozesamenduan oinarrituta etorkizuneko suteak iragartzeko transmisio eta banaketa linea elektrikoetatik gertu dagoen landarediaren ondorioz. Energia sorreraren eta eskariaren balantzea ere egin dezakegu, gure kontsumitzaileekin eta ekoizleekin denbora errealean komunikatuz, modu pertsonalizatuan, etxeetako kontsumo ereduak kontuan hartuta, sare elektrikoko hainbat puntutan ibilgailu elektrikoak kargatuz eta datuak denbora errealean prozesatzen dituzten simulazio ereduei esker.
Funtsean, aurrerapen teknologiko bizkorreko 25 urte izan dira eta funtsezko oinarria eta bilakaeraren zutabeak sortu dira, datozen urteetan aurrerapena are handiagoa izan dadin.
Aintzane: 1999ko eta gaur egungo teknologiak aztertuz gero, aldaketa handia ikus dezakegu. Teknologian egindako aurrerapenek lorpen handiak ahalbidetu dituzte zientzian eta medikuntzan. Eskura dugu, gure mugikorrean, egunerokorako behar den informazio guztia, lanekoa edo aisialdikoa.
Asier: Izugarri aldatu da dena. Ikasi genuen eduki tekniko hutsak gutxi balio du gaur egun. Gauzen oinarriak besterik ez dira geratzen.
Nire karrera profesionala atipikoa izan da, unibertsitateari lotuta jarraitu baitut, eta, beraz, agian aldaketa horiek beste batzuei baino gutxiago eragin didate. Azkenean, oinarrietako askok bere horretan jarraitzen dute, eta graduko ikasketetan oraindik ere zentzua dute.
Ingeniaritza informatikoko prestakuntzan garatu dituzun gaitasunak baliagarriagoak izan zaizkizu zure ibilbide profesionalean zehar, sektore horretan izandako aldaketa sakonak kontuan hartuta?
Melania: Esango nuke gaitasun orokorrenak edo teorikoenak (garai hartan asko ziren eta ziur aski ikasi beharreko gogorrenak), baina edozein teknologia edo metodologia ulertzeko eta ikasteko oinarria eta gaitasuna eratu zuten, baita teknologia edo metodologia horren aplikagarritasuna arin bistaratu ere.
Zehazki, ondo gogoratzen ditut Inés Jacobek ematen zituen Programazioko Metodologia, SWeko Ingeniaritza edo Logika irakasgaiak, eta bereziki Javier Achak ematen zituen Estatistika irakasgaiak; izan ere, haien apunteak dira urte hauetan nirekin iraun duten bakarrak.
Eta nola ez, garatu diren balio gehienek, bidegabeki soft skills esaten zaienek gure karreraren eta Deustuko Unibertsitatearen aztarna ezabaezina uzten dute gure inguruan, zalantzarik gabe.
David: Deustuko Unibertsitateko hezkuntzan jaso nituen kontzeptuak, lan egiteko moduak eta teknologia berriak nireganatzeko gaitasunek asko lagundu didate nire eguneroko bizitzan aldaketei aurre egiteko orduan. Hezkuntza-jatorri desberdineko lankideekin nire prestakuntza alderatzeko aukera izan dudanean, beti ikusi dut abantaila nabarmena izan dudala Deuston ikasteagatik.
Adibide gisa, nire ingurua oso lehiakorra da, Estatu Batuetan dagoen talde global batean oinarritua. Nire lehenengo laneko esperientzietatik gaur egunera arte, Deustuko Unibertsitateko prestakuntzak ezagutza oinarri ona, etika sendoa eta edozein erronkari aurre egiteko eta pertsona eta profesional gisa hazteko eta egokitzeko gaitasun handia izateko segurtasuna eman dit.
Aintzane: Jasotako prestakuntza baliagarri izan zitzaidan bere garaian, baina edozein ingeniaritzak teknologia aldakorretara etengabe egokitzea eskatzen du. Horregatik, prestakuntzarekin baino gehiago, unibertsitateko etengabeko ikaskuntzarekin eta bidean sortzen diren arazoak konpondu ahal izateko erabiltzen ikasten dituzun tresnak ikasteko ohiturarekin geratzen naiz.
Asier: Bitxia bada ere, garai hartan garrantzitsuen jotzen genituen gauzak izan dira nahitaezko ez zirenak. Gogoratzen dut ikasten ari ginela kezkatzen ginela ea ikusten genuen programazio-lengoaia berriena ote zen (Pascal edo C ikastea ona ote zen, betiko eztabaida haiek), eta urteekin konturatzen zara hura garrantzirik gabekoa zela. Arazoak konpontzeko eta modu autonomoan ikasteko gaitasunak dira unibertsitateko karrera batek ematen dizkizun gaitasun garrantzitsuenak eta, bereziki, funtsezkoak dira informatikako ingeniaritzan.
Egia esan, uste dut ingeniaritza bat ikastea oztopo-lasterketa bat korritzea bezalakoa dela. Bidean dauden oztopoak ikaskuntzaren funtsezko zati dira. Helmugara iristeak esan nahi du oztopo guztiak gainditzeko gai izan zarela eta, beraz, etorkizun profesionalean ere hori egiteko gai izango zaren konfiantza duzula. Niretzat horixe da baliotsuena.
Zer espero duzu oroimenezko topaketa honetatik?
Melania: Oroimenerako ekitaldia izatea espero dut. Asko gustatuko zait ikaskideekin eta irakasle batzuekin berriro elkartzea, gure esperientziak partekatzea gure bideak banandu zirenetik, eta bakoitzak bere bizitzako eta lanbideko zer abentura idatzi zituen ikustea.
Zalantzarik gabe, pribilegioa da gure 25. urteurrena ospatu ahal izatea. Eskerrak eman nahi dizkiot Rebeca Cortázarri, bihotz-bihotzez egin duen ahaleginagatik, adierazi digun txeragatik eta aukera gogoangarri hau eskaintzeagatik.
David: Elkarrekin ikasten eta hazten egon ginen ikaskideok hainbat urtez eta topaketa honek gozamenerako bidea ekarri digu.
Batzuekin harremana mantendu ahal izan dut maila pertsonalean eta profesionalean, esperientziak partekatu ditut eta familiako oporrak ere bai. Halako harremanik izan ez dudanekin, elkartu eta haiekin kontaktua berriro egin nahi nuke.
Aintzane: Beti izaten duzu ilusioa azken urteetan ikusi ez duzun jendearekin berriro elkartzeko eta iraganeko garaiez hitz egiteko. Horrelako ekitaldietan atzera begiratu eta konturatzen zara sorbaldan daramazun motxila esperientziaz beterik duzula.
Asier: Topaketa hau duela urte gutxi batzuk jarri genuen martxan eta antolakuntzako kide naiz. Onerako eta txarrerako, badakit zein izango den dinamika, eta ni, adibidez, ez nau harrituko nola aldatu den unibertsitatea 25 urtetan ikusteak, nire egunerokoa delako. Zati hori galdu egingo dut. Bukatu genuenetik gehiago ezer jakin ez dudan ikaskide ohiekin bat egiteko jakin-mina dut.
Bestalde, ez dut biltzen ari diren gauzarik ikusi nahi izan, egun horretako ezustekoaren zati bat bizi ahal izateko. Hala ere, lehengo egunean orlak heldu zitzaizkidan eskuetara, eta haiek ikustearekin bakarrik sentitu nuen jakin-mina.
Erabat ahaztuta nituen pertsonen aurpegiak ezagutu nituen, eta neure buruari galdetzen nion: zer gertatu ote zaie? Uste dut egun polita izango dela.
Kontatuko zeniguke zer oroitzapen gordetzen dituzun Deustuko Unibertsitateko ikasgeletan emandako urteez?
Melania: Lehenengo ikasturte hartan, klase jendetsu batean geundela, “begiratu eskuinera eta begiratu ezkerrera. Datorren urtean bietako bat ez da hemen egongo” mitikoa jaso genuen. Zeharkaldi gogorra baina dibertigarria izan zen.
Zaila da oso nerabezarotik helduarora bitarteko bizi-etapa banatzea: askatasuna, esperientzia eta ezagutza irabazi genituen, unibertsitateko urteek eskatzen duten ahalegin eta konpromisoari esker.
Gogoan dut hiperaktibitate handiko etapa izan zela; gaur egun, benetan, gogoratze hutsak nekatu egiten nau. Garai hartan ikasi, saxoa jo, antzerki-talde bateko kide izan, kirola egin, datu-baseetako eskolak eman, eta oraindik denbora nuen ikasleen kontseilua bezalako nahaste-borrasteetan sartzeko edo gure karrerako ikasleen elkartea sortzeko; baina, aldi berean, ez nuen aisialdiko aukera bat ere barkatzen.
Oro har, unibertsitatearen eta are irakasle gogorrenen inguruko oroitzapen kuttuna dut, Komertzialaren atzeko eraikin zaharreko lehen urtetik, obretako trantsizio-alditik eta, azkenik, ESIDEtik, Bilboko aldaketa handiaren lekuko izan ginen, Guggem eta Metroaren obrak eta inaugurazioa bizi izan genituen. Urrutitik eta maitasun handiz begiratzen diot horri guztiari, eta zergatik ez esan, bizitzako opari bezala jaso dut.
Galdetzen badidazu berriz ere karrera beretik, unibertsitate beretik igaroko ote nintzatekeen, argi dut: INOLAKO ZALANTZARIK GABE; hori bai, kontzientzia pixka bat gehiagorekin eta nire familiak eman zidan babesagatik esker ona adieraziz eta egin zuen ahalegina aitortuz. Nerabeen ama izateak laguntzen didala uste dut autokritika hau egiten.
David: Oroitzapen bikain asko, topaketan partekatzeko eta gozatzeko: Algebrako klaseak Kikorekin, ekonomiako klaseak Sopelako Sansonekin. Pentsa, Deustuko Unibertsitatean berriro ikasle izango nintzateke… hori bai, 25 urte gazteago!
Aintzane: Unibertsitateak oroitzapen asko dakarzkit. Batzuk oso dibertigarriak, beste batzuk oso onak eta, gero, hor daude sufrimenduak eta azterketa beldurgarriak ere. Baina horietatik guztietatik ikasi dut eta gaur egun naizen pertsona izaten lagundu didate.
Asier: Unibertsitatera iristen diren lehenengo egunean ikasleei harrera egiten diedanean, behin eta berriro esaten diet unibertsitatekoak, denbora pasatu ahala, maitasun handiz gogoratzen diren urteak direla. Niri hala gertatu zait. Zenbat eta urte gehiago igaro, orduan eta gehiago botatzen dut faltan garai hura. Agian idealizatu samar izango dut, edo nostalgia besterik ez da izango, urteak aurrera doazela ikusita…
Ni, bereziki, lehenengo urteez gogoratzen naiz. Agian,Unibertsitatera iritsi eta leku desberdinetatik etorritako eta inor ezertaz ezagutzen ez zenuen gela batean 100 pertsona baino gehiago aurkitu izanaren shockagatik. Gogoan ditut, halaber, “eskola zaharreko” irakasle batzuk, eta ikasgelan egiten zituzten zenbait jokabide eta iruzkin. Uste dut denok gogoratzen dugula hura pasadizo barregarri gisa, baina gaurko ikuspegitik oso egoera gaitzesgarriak izango lirateke. Gizarteak bilakaera onbera izan duenaren seinale da.
